"cześć, obserwuję, wpadnij do mnie..."

No właśnie, cześć!

Dzisiaj trochę nietypowo. Na początku, jeśli ktoś nie zauważył, pojawiły się dwa nowe odnośniki na blogu - WASZE POMYSŁY oraz ALLEGRO. Zachęcam do korzystania z tego pierwszego, bo na drugim, póki co, okropne pustki. Ale to pewnie kwestia czasu. Dzisiaj jednak nie o nowych odnośnikach, stronach czy pomysłach, ale o czymś, na co na pewno wielu bloggerów zwraca uwagę, mniejszą lub większą. 

Cześć, jestem tu po raz pierwszy, obserwuję, wpadnij do mnie...

Jak często zobaczyliście takie teksty u siebie na blogu? Na pewno nie raz i nie dwa. A ile takich osób faktycznie zaobserwowało waszego bloga? Ja zauważyła niedawno tendencję ludzi do dodawania właśnie takich komentarzy. Z czystej ciekawości sprawdzam później ilu mam obserwatorów, ale liczba wciąż jest taka sama jak pięć komentarzy wcześniej. Jaki jest więc sens powyższych słów? Po co piszesz, że obserwujesz, skoro tego nie robisz? Nie chodzi mi o to, że nie zwiększa mi się ilość obserwatorów, co przekreśla szanse na podjęcie jakiejkolwiek pierwszej współpracy (o Merlinie, jak mi z tym ciężko...), ale chodzi o to, że to jest takie robienie z bloggera idioty. Naprawdę. Albo z siebie, jak kto woli. Czy Wy, kochani komentujący, naprawdę uważacie, że zwiększycie swoją ilość obserwatorów i wejść na bloga przez coś takiego? Jeśli tak, zastanówcie się nad tym poważnie.

Ja na przykład widząc komentarz "Cześć, ale tu fajnie, obserwuję, wpadnij do mnie..." od razu go ignoruję. Naprawdę. Gdybym dostała komentarz, który będzie świadczył o przeczytaniu chociaż jednego posta na blogu, na przykład tego, który właśnie został przez Ciebie skomentowany, oraz dodaniu do niego swojego adresu bloga, odwiedzam takie blogi. Naprawdę. Czasem nawet je skomentuję, chociaż raczej nie skłaniam się ku komentowaniu, chyba, że coś mnie zaciekawi. I wiecie co? Najczęściej blogi takich osób naprawdę są w stanie mnie wciągnąć!

Nie rozumiem jednak tych, którzy tak komentują. No wiecie, "obserwuję, wpadnij do mnie" albo "obserwuję, liczę na rewanż". To nabijanie pustych obserwacji zamiast przyciągania do siebie prawdziwych czytelników, którzy wchodzą na Twojego bloga chętnie i za każdym razem, gdy pojawi się nowy post. Ja się cieszę z każdego nowego wejścia i każdego obserwatora, który jest wynikiem mojej pracy, a nie rozrzuconych postów i komentarzy w stylu "obs za obs", gdzie nabijają mi się tylko statystyki, ale nic poza tym. Chciałabym mieć większe grono obserwatorów, ale te 122 osoby i tak są dla mnie wielką radością. Naprawdę! Nawet nie wiecie jak cieszę się z tylu obserwatorów, mimo iż mój blog niedługo, bo za dwa miesiące, będzie mieć rok, a niektórzy bloggerzy, bądź ludzie, którzy szumnie się nimi nazywają, mają po roku blogowania prawie lub nawet ponad tysiąc obserwatorów. Ale ja piszę nie dla obserwacji. Ja piszę dla siebie i dla Was, dla ludzi, do których docieram ze swoimi postami. Mam tylko nadzieję, że kiedyś dotrę jeszcze dalej!

Na grupach, do których należę, a o których pewnie będzie jeszcze inny post, bardzo często dochodzi do różnego rodzaju dyskusji, które częściej można nazywać kłótniami bez większego sensu. Teraz na przykład również wzięłam udział w takiej dziwnej kłótni, która zaczęła się od wspomnienia właśnie z tymi wszystkimi obserwacjami za obserwację oraz blogami, które często zaśmiecają blogosferę - ze zdjęciami bez polotu, z błędami ortograficznymi, ze spacjami przed znakami interpunkcyjnymi, z postami w stylu "dzisiaj wstałam o 12, zjadłam to i to, a potem zrobiłam to i to...", które niczego nie wnoszą, a trochę zaśmiecają - przy tak wielkim spamie na grupie nie jestem w stanie wyłapać tych, które naprawdę warto przeczytać. A szkoda.

Co zrobić, by blogosfera się zmieniła? Jak to... naprawić?
"cześć, obserwuję, wpadnij do mnie..."
Nie, dziękuję.